فرودگاه بین المللی دنور یکی از شاخص ترین فرودگاه های آمریکا است که در دل شهر دنور و کنار رشته کوه های راکی قرار گرفته. این فرودگاه علاوه بر وسعت چشمگیر و حجم بالای پروازها، به خاطر سازه های چادری نمادین خود که شبیه قله های پوشیده از برف راکی طراحی شده، شهرت جهانی دارد. معماری منحصربه فرد، امکانات پیشرفته و دسترسی گسترده به مقاصد بین المللی، فرودگاه دنور را به یکی از مهم ترین قطب های سفر و گردشگری در غرب آمریکا تبدیل کرده است.

فرودگاه دنور

فرودگاه بین المللی دنور یکی از مهم ترین درگاه های هوایی ایالات متحده است که در شهر دنور، مرکز ایالت کلرادو و در همسایگی رشته کوه های باشکوه راکی قرار دارد. این شهر خوش آب وهوا تلفیقی دل نشین از زندگی پرجنب وجوش شهری و طبیعت چشم نواز کوهستانی آمریکا را به نمایش می گذارد و همین موقعیت جغرافیایی، اهمیت فرودگاه دنور را دوچندان کرده است.

فرودگاه بین المللی دنور با وسعتی بیش از ۱۳ هزار هکتار، عنوان بزرگ ترین فرودگاه آمریکا را به خود اختصاص داده و یکی از گسترده ترین مجموعه های هوانوردی جهان به شمار می آید. تنها در سال ۲۰۱۷ بیش از ۶۱ میلیون مسافر از این فرودگاه عبور کرده اند؛ آماری که آن را به بیستمین فرودگاه شلوغ جهان و پنجمین فرودگاه پرتردد در آمریکا تبدیل کرده است. این فرودگاه به عنوان قطب فعالیت دو ایرلاین بزرگ نیز شناخته می شود:

• فرانتیر ایرلاینز با پروازهای روزانه به بیش از ۹۰ مقصد
• ساوث وست ایرلاینز با پروازهای روزانه به حدود ۷۰ مقصد

همچنین فرودگاه دنور پروازهایی منظم یا فصلی به شهرهای مهمی همچون مکزیکوسیتی، تورنتو، زوریخ، نیویورک، مونیخ، لاس وگاس، لندن، فرانکفورت، پاریس و سان فرانسیسکو ارائه می دهد. از نظر معماری، این فرودگاه یکی از چشمگیرترین سازه های کابلی مضاعف جهان را در خود جای داده است؛ سازه ای که در سال ۱۹۹۵ توسط آرشیتکت برجسته فتترس بربرن طراحی و اجرا شد. علاوه بر این، فرودگاه بخشی از انرژی موردنیاز خود را از طریق پنل های خورشیدی تأمین می کند و به عنوان یکی از فرودگاه های پیشرو در بهره گیری از انرژی های پاک شناخته می شود.

این ترکیب از طراحی نوآورانه، فعالیت گسترده و دسترسی جهانی، فرودگاه دنور را به یکی از مهم ترین قطب های سفر و گردشگری در آمریکا تبدیل کرده است.

راه اندازی و طراحی فرودگاه

 این فرودگاه در سال 1995 و در 37 کیلومتری مرکز شهر دنور، توسط رهبران منطقه‌ای در دهه 1980 راه اندازی شد. در آن زمان فرودگاه بین المللی دنور پیشتاز فرودگاه‌هایی مانند اینچئون، ابوظبی و کوالالامپور بود که در سراسر جهان در حال ساخت و تبدیل شدن به نسل جدیدی از شهرهای فرودگاهی بود. با اینکه فرودگاه بین‌المللی دنور یک شهر کامل محسوب میشد اما ویژگی‌های یک شهر فرودگاهی با مفاهیم امروزی را نداشت. در واقع موقعیت فرودگاه و رشد اقتصادی منطقه، انگیزه‌های لازم برای چشم‌انداز عظیم و بعدی ایالت کلرادو را رقم زد: یک شهر فرودگاهی روبه رشد.

به هر حال، توسعه یک شهر فرودگاهی در پیرامون فرودگاه بین‌المللی دنور، مشروط بر شرایط اقتصادی، شراکت و همکاری جدی ذیصلاحان دولتی بود. با اینکه مالکیت و اداره فرودگاه دنور بر عهده شهرداری و مقامات استانی است، اما آن‌ها نمی‌توانند و نباید به صورت یک‌ جانبه درباره آینده فرودگاه و زمین‌های پیرامونی آن تصمیم‌گیری کنند. برای موفقیت شهر فرودگاهی دنور و ارائه خدمات گسترده‌تر، مقامات فوق بایستی با دو استان و سه شهر همجوار دیگر نیز همکاری داشته باشند.

دنور بزرگترین سازه کششی یکپارچه در جهان

معمولا این فرودگاه به عنوان بهترین فرودگاه آمریکای شمالی از سوی مجله بیزینیس تراولر انتخاب می شود. سقف ترمینال این فرودگاه بزرگترین سازه کششی و بزرگترین فضای یکپارچه در جهان است. معمار طرح توسعه فرودگاه دنور، سانتیاگو کالاتراوا بود که طرح او شامل ساخت یک پل راه آهن، یک خط راه آهن، یک هتل500  اتاقه، یک مرکز کنفرانس و یک میدان عمومی بود که در جنوب ترمینال جپسون واقع شده است.

تا قبل از اجرای طرح توسعه، فرودگاه دنور از معدود فرودگاه های بین اللملی بود که فاقد ریل راه آهن بود و بعد از اجرای طرح توسعه ترمینال جنوبی، فرودگاه به مرکز شهر به وسیله خط آهن وصل شد. این خط راه آهن طوری طراحی شده که مسافران را از مرکز شهر دنور مستقیما به داخل میدان و ایستگاه انتظار فرودگاه و هتل مجاور آن منتقل میکند.

هدف از طراحی فرودگاه دنور

ایستگاه قطار، میدان و هتل، مجموعه ای بسیار پویا و یکپارچه را تشکیل داده اند. کالاتراوا می گوید:” هدف من در طراحی ایستگاه  قطار در مجاورت ترمینال جپسون با ساختاری تندیس گونه، تکمیل آن با طرحی با هویتی مستقل و کیفیتی مشابه بود. آرزوی قلبی من است تا سیمایی که از این طرح پیشنهادی شکل می گیرد، نه تنها معماری حاضر را مورد توجه قرار داده و آن را تکمیل کند، بلکه این امکان را فراهم نماید تا ترمینال هوایی بین المللی دنور، همچنان در قرن های آتی همچون یک نشانه ی شهری عمل کند”. 

ترمینال هوایی بین المللی دنور همچنان نقشش را به عنوان یک محرک اقتصادی برای شهر و حومه ی دنور و ایالت کلورادو ایفا می کند و با توان بازدهی بالا به شهری با مقیاس خرد تغییر می یابد. این هتل و مرکز کنفرانس جدید در کنار میدانی شهری که رستوران و خرده فروشی تبلیغاتی به همراه فضایی برای برنامه هایی ویژه شامل نمایش، نمایشگاه های هنری و دیگر رویداد های خاص فراهم می آورد. مولفه های کلیدی در این طرح توسعه جدید می باشند. به نظر وی، سخت ترین کار طراحی فضای الحاقی برای ساختمانی است که وجود دارد، کار سخت تر می شود زمانی که این طرح باید به یک شاخص نیز تبدیل شود.

امکانات فرودگاه دنور

هتل و ایستگاه قطار طراحی شده توسط کالاتراوا، چسبیده به ترمینال جنوبی فرودگاه واقع شده، حدود 77000 متر مربع مساحت دارد. ارتفاع این هتل حدود 40 متر می باشد، ارتفاع آن تقریبا برابر با ساختمان اصلی فرودگاه می باشد. کالاتراوا به منظور جلوگیری از پنهان شدن ترمینال پشت طرح خود، ساختمان را به شکل زین اسب و عمود بر ساختمان اصلی فرودگاه طراحی کرده است. طرح وی ساختمانی کم عرض متشکل از بتن و فولاد، با ساختاری شبیه پرنده با بال های گشوده دارد. ایستگاه قطار با سقف باز روی سطح زمین با سایبانی چشم نواز از شیشه و فولاد پوشانده شده است.

مسافرین پس از پیاده شدن از قطار به وسیله راه پله و یا پله برقی به یک میدانگاهی وسیع می رسند که با سقفی جداگانه آراسته شده است. مسافرین از این محل می توانند به هتل مجاور ایستگاه و یا فضاهای مورد نظر خود دسترسی پیدا کنند. او می گوید: “مشخصه ی بارز هتل در طرح نشان دادن آن در یک قاب سفید از فولاد و سقف سفید آن که از سایبان ایستگاه بیرون زده است.”

ویژگی های ساختاری فرودگاه دنور

سقف پارچه ای به علت سبکی و سرعت ساخت و به دلیل زیبایی آن انتخاب شده است . مشابه قله های پوشیده از برف رشته کوه راکی، قله های این ساختمان به وسیله 34 ستون اصلی فولادی، شامل ستون های 45 متری با فاصله 18.3 متر از یکدیگر ایجاد شده اند .

انحنای پارچه ها، بین قله ها ۶۳ متر از دهانه طول سالن اصلی را می پوشاند. پوشش پارچه ای سقف به وسیله کابلهایی که از خط الرأسها و خط القعرها عبور کرده که بیشترین بارهای کششی را نیز تحمل می نمایند، مسلح شده اند.

کابل های خط الرأس معلق بارهای ناشی از وزن ساختمان و برف را تحمل میکنند، در صورتی که کابلهای تثبیت کننده خط القعر در برابر نیروی باد مقاومت میکنند. سقف، از پارچه دو لایه تشکیل شده است که جنس هر دو از فایبر گلاس با پوشش تفلون می باشند.

لایه بیرونی با ضخامت ۷ میلیمتر، لایه سازهای اصلی است، در حالی که لایه داخلی مانعی آکوستیکی را فراهم کرده و یک لایه هوا برای جلوگیری از اتلاف انرژی ایجاد می کند. در بالای باجه های فروش بلیط یک پنجره مثلثی شیشه ای مربوط به بام وجود دارد که امکان دیدن آسمان را از کف سالن اصلی فراهم می نماید.

لبه بالایی پنجره بام به سقف پارچه ای متصل شده است. سطح بام به اندازه ۷۵ میلیمتر به وسیله لوله های پنوماتیک باز و بسته می شود و با حرکت پارچه سقف حرکت می کند. پارچه و کابل ها، امتداد یافته و از روی دکلهای (دیرک ها) فولادی با مقطع لوله ای عبور می کنند تا به سازه موجود ساختمان در هر انتها مهار شوند. این لنگرها در مقابل رانش داخلی که به وسیله فرم منحنی طنابی سقف پارچه ای ایجاد می شوند، مقاومت می نمایند. دکلها فقط تکیه گاه عمودی را تأمین کرده و مانند اتصال مفصلی در تکیه گاهها رفتار می کنند.

برای طراحی سازه های کششی و سقف های متحرک با گروه طراحی تیوان در تماس باشید.